دخترت بغض ِ چند روزه که نیست، بگذری، بگذری و آخر هم ...
راست گفتی که برنمی گردی؟ من شدم یک سه ساله مادر هم ...
یا علی گفتم و غزل را با، ناز ِ دردانه ات شروع کردم
گریه هایش که لرزه برپا کرد، سخت لرزیده باز خیبر هم ...
وقت ِ رفتن سپردی ام به خدا، کاش این قصه ها دروغی بود
پابرهنه نخواه تا بدوم، در طواف ِ حرم که بی سَر هم ...
حالم از کل ِ قصه بد می شد، یاد ِ تکراری ِ زمین، سیلی
دختری اسم ِ اعظم ِ صبرم، دختری در سکوت ِ باور هم....
آسمان اخم می کند اینبار، چشم بدها بدور...افتادم
بهتر از هر کسی بلد بودند، تیغ بر استخوان ِ حنجر هم ...
می روم بی تو رو به ویرانی، چادرم را عجیب محتاجم
گریه هایم که آب می کرد از، شرم ِ سنگین، تمام خنجر هم ...
لحظه ی اول ِ زمین خوردن، قصه ی اول ِ زنی در خاک
این طرف محو دختری گشتم، درد ِ پهلو، دوباره محشر هم ...
مادرت تربت ِ ترا افشاند، روی کامت همان دم ِ آغاز
تا ازین خاک ِ آسمانی... باز، واگشایی به سوی او پَر هم**
کربلا در بلا توقف کرد، قصه ام در میانه ی دردت
کاش روزی دگر نبیند باز، خواهری داغ ِ یک برادر هم
با تشکر از خانم سمیه ملا تبار
نوشته شده توسط نشریه طنین در پنج شنبه 89/8/27 و ساعت 2:47 صبح
نظرات دیگران()